Усе лета перад хатай чарнушкаў

«Усё лета перад хатай Чарнушкаў ціха грэлася на сонцы».

«Усё лета перад хатай Чарнушкаў ціха грэлася на сонцы».

Усё лета перад хатай Чарнушкаў ціха грэлася на сонцы маладзенькая, з тонкім, як дубец, камлём рабіна. Ніхто ў Куранях, бадай, не заўважыў, калі і хто пасадзіў яе, не бачылі як трэба яе і тады, калі яна красавіцкай раніцай апранулася ў лёгкае празрыста-зялёнае плацце з кволых, рэзных лісточкаў. Дні за днямі цікаўна, але нясмела глядзела яна на вуліцу, на ўсіх, хто праходзіў міма, — сціплая, непрыкметная, за нязграбным плотам, блізка ад вялікіх дрэў. Ніхто не даваў ёй ніякай увагі, мылі яе, песцілі толькі цёплыя дажджы ды любілі шумець маладым лісцем вятры. Людзі ж яе як бы не заўважалі, спачатку таму, што проста не прыкмецілі, а потым таму, што непрыкметна прывыклі.

І неспадзявана адбылося незвычайнае: ціхая, нявідная, у жнівеньскім росквіце рабіна заружавела, зазырчэла яркім, кідкім хараством, гарачым полымем агністых гронак. І не адны вочы, не абыякавыя, не ачарсцвелыя ў жыццёвых пакутах да хараства, глядзелі здзіўлена, зачаравана: «Глядзі ты. «

Як тая рабіна, цвіла ў гэтае лета Ганна. Яшчэ, здаецца, учора была гарэза, падлетак, а вось ужо, глядзіце — у самай добрай пары дзяўчына, у самай красе сваёй! Калі толькі вырасла!

Сёння, 8 лютага, народнаму пісьменніку Беларусі Івану Мележу споўнілася б 90 гадоў.

Войска, вайна, раненні, філфак БДУ, аспірантура, выкладчыцкая дзейнасць, «Полымя», праца ў апараце ЦК КПБ, высокія пасады ў Саюзе пісьменнікаў БССР, дэпутат Вярхоўнага Савету БССР.

Багатая літаратурная спадчына — «У завіруху» (1946), «Гарачы жнівень» (1948), «Заўсёды наперадзе» (нарыс, 1948), «Блізкае і далёкае» (1954), «У гарах дажджы» (1957), «Што ён за чалавек» (апавяданьні, аповесці, нарысы, 1961), «Жыццёвыя клопаты» (нарысы, эсэ, крытычныя артыкулы, 1975), «Белыя вішні і яблыні» (1976), «Першая кніга: Дзённікі, сшыткі, з запісных кніжак» (1977), раманы «Мінскі напрамак» (1952), п’есы «Пакуль вы маладыя» (1956), «Дні нашага нараджэння» (1958), «Хто прыйшоў уночы» (1959).

Але самым вядомым творам Івана Мележа стала трылогія «Палеская хроніка» — «Людзі на балоце» (1961), «Подых навальніцы» (1965), «Завеі, снежань» (1976). За раман «Людзі на балоце» Мележ атрымаў літаратурную прэмію імя Якуба Коласа (1962), а пазней за яго ж і «Подых навальніцы» — Ленінскую (1972). Па матывах «Палескай хронікі» ў 1982 годзе быў зняты фільм.

Урывак з “Палескай хронікі”. Чытае А.Каляда

Внимание! У вас отключен JavaScript, или установлена старая версия проигрывателя Adobe Flash Player. Загрузите последнюю версию флэш-проигрывателя.

Источник

Иван Мележ — Усё лета перад хатай. . Кали тольки вырасла! | Текст песни

Усё лета перад хатай Чарнушкаў ціха грэлася на сонцы маладзенькая, з тонкім, як дубец, камлём рабіна. Ніхто ў Куранях, бадай, не заўважыў, калі і хто пасадзіў яе, не бачылі як трэба яе і тады, калі яна красавіцкай раніцай апранулася ў лёгкае празрыста-зялёнае плацце з кволых, рэзных лісточкаў. Дні за днямі цікаўна, але нясмела глядзела яна на вуліцу, на ўсіх, хто праходзіў міма, — сціплая, непрыкметная, за нязграбным плотам, блізка ад вялікіх дрэў. Ніхто не даваў ёй ніякай увагі, мылі яе, песцілі толькі цёплыя дажджы ды любілі шумець маладым лісцем вятры. Людзі ж яе як бы не заўважалі, спачатку таму, што проста не прыкмецілі, а потым таму, што непрыкметна прывыклі.

І неспадзявана адбылося незвычайнае: ціхая, нявідная, у жнівеньскім росквіце рабіна заружавела, зазырчэла яркім, кідкім хараством, гарачым полымем агністых гронак. І не адны вочы, не абыякавыя, не ачарсцвелыя ў жыццёвых пакутах да хараства, глядзелі здзіўлена, зачаравана: «Глядзі ты. «

Як тая рабіна, цвіла ў гэтае лета Ганна. Яшчэ, здаецца, учора была гарэза, падлетак, а вось ужо, глядзіце — у самай добрай пары дзяўчына, у самай красе сваёй! Калі толькі вырасла!
Читать полностью: http://news.tut.by/culture/214316.html

• ＊ななん＊ — Undefined
• Vspak — Хочу
• MC Пох — Весенний Лес
• 177 Челенджер — [Ты футбольный хулиган]
• ErZHaN — болшы менымен
• Вахид Аюбов — Я родился ночью под забором
• Трофим — На Молдаванке музыка играет
• Казачья песня — Не для меня придет весна.
• Игорь Саруханов и группа «Круг» — Маскарад
• Токийский гуль — Opening оригинал
• Океан Эльзы — Кто ты е? ты взяла мое життя..ты выпила мою кровь..
• Катя Sambuka — Я Самбука
• FOLKPRO MUSIQUE — ПОПРАВИЛ ПАТЧ
• ВДЦ «Орлёнок» — Кораблик Детства
• Кемпель — Расстанемся

Источник

nereadas

Не спрашивайте у меня «Как дела?» — все равно ведь отвечу: «Лучше всех. » 🙂

«Усё лета перад хатай Чарнушкаў ціха грэлася на сонцы».

Усё лета перад хатай Чарнушкаў ціха грэлася на сонцы маладзенькая, з тонкім, як дубец, камлём рабіна. Ніхто ў Куранях, бадай, не заўважыў, калі і хто пасадзіў яе, не бачылі як трэба яе і тады, калі яна красавіцкай раніцай апранулася ў лёгкае празрыста-зялёнае плацце з кволых, рэзных лісточкаў. Дні за днямі цікаўна, але нясмела глядзела яна на вуліцу, на ўсіх, хто праходзіў міма, — сціплая, непрыкметная, за нязграбным плотам, блізка ад вялікіх дрэў. Ніхто не даваў ёй ніякай увагі, мылі яе, песцілі толькі цёплыя дажджы ды любілі шумець маладым лісцем вятры. Людзі ж яе як бы не заўважалі, спачатку таму, што проста не прыкмецілі, а потым таму, што непрыкметна прывыклі.

І неспадзявана адбылося незвычайнае: ціхая, нявідная, у жнівеньскім росквіце рабіна заружавела, зазырчэла яркім, кідкім хараством, гарачым полымем агністых гронак. І не адны вочы, не абыякавыя, не ачарсцвелыя ў жыццёвых пакутах да хараства, глядзелі здзіўлена, зачаравана: «Глядзі ты. «

Як тая рабіна, цвіла ў гэтае лета Ганна. Яшчэ, здаецца, учора была гарэза, падлетак, а вось ужо, глядзіце — у самай добрай пары дзяўчына, у самай красе сваёй! Калі толькі вырасла!

Боулинг для новичков: простые правила для хорошей игры

А знаете ли Вы, что в последнее время боулинг является одним из самых популярных видов спорта, после футбола, конечно.

Сегодня в боулинг хотя бы время от времени играют более ста миллионов человек в 90 странах мира! И что приятно, для того чтоб весело катать шары, неважно ни какого Вы роста, ни Ваша комплекция, ни возраст. Для многих белорусов боулинг – прекрасная возможность отдохнуть всей семьей. Тут и спортивный интерес, и азарт, и общий дух победы. Но все когда-нибудь бывает в первый раз. И первый бросок по кеглям – не исключение. Не волнуйтесь, вот простые правила, соблюдение которых поможет Вам без особых проблем освоить эту особенную игру.

Правило первое, основное

Итак, Вы, наконец, пришли первый раз в боулинг-клуб: специальная обувь уже на ногах, дорожка выбрана, а кегли ровным строем ждут Ваш бросок. Смысл игры чрезвычайно прост: нужно сбить мячом как можно больше кеглей в конце дорожки. За каждую сбитую кеглю получаете баллы. Чем больше сбитых кеглей, тем больше шансов на победу. Всего у Вас десять попыток, или фреймов. Если за один фрейм Вам удалось сбить все кегли первым броском, можете прыгать от радости, такой бросок называется страйк. Если же некоторые «изворотливые» кегли устояли после Вашего мастерского броска, не отчаивайтесь, у Вас есть еще один шанс нанести удар – вторая попытка. Игра считается законченной, после того как сыграны все десять фреймов.

Правило второе, шаровое

Если первый Ваш поход в боулинг-клуб состоится в компании уже опытных игроков, то будьте готовы услышать в свой адрес целую кучу «дельных» советов на тему, как правильно стать, как нужно держать шар и так далее. Зачастую, выбор шара для новичка сопровождается объяснениями: «Ты небольшого роста и немного весишь, значит, тебе подойдет легкий шар…». Однако, это не всегда так. Новичок должен попробовать весь шаровой арсенал, чтобы выбрать для себя наиболее подходящий. Специалисты рекомендуют при выборе шара обращать внимание не только на его вес, но и на то, насколько уютно в отверстиях шара пальцам игрока. Стандартный шар с тремя отверстиями берется большим, средним и безымянным пальцами. Большой палец погружается полностью, а средний и безымянный только до второго сустава. Мизинец и указательный палец свободно лежат на поверхности шара, а ладонь лишь слегка соприкасается с нею.

Правило третье, пошаговое

После того, как выбран шар, нужно отойти от линии фола на четыре шага с небольшим запасом. Перед тем, как совершить несколько ответственных шагов, необходимо левую ногу немного выставить вперед. Теперь Вы готовы к своим первым шагам в мире боулинга:

• первый шаг – короткий, он осуществляется правой ногой, руку, держащую шар, в это время нужно поднять вперед вверх, поддерживая шар левой рукой;
• при втором шаге вес тела принимает на себя левая нога, а рука с шаром .

Источник

Усе лета перад хатай чарнушкаў

Неяк не хацелася верыць таму, што чуў. Усё чакаў, што выкіне што-небудзь зноў. Але не, не зарагатала. Пад канец дык проста збянтэжыла Васіля, аж пачырванеў.

— А што вочы такія ў цябе — дак мне ето, папраўдзе, даспадобы! Такіх ні ў кога няма болей. І сам ты — харошы, толькі што маўклівы, унурысты. Усё адно як грэбуеш дзеўкамі ці баішся!

— Е чаго пагарджаць ці баяцца.

Памаўчалі. Ганна стала ладзіць Хведзьку і сабе пасцелю. Хутка яна, абняўшы адной рукой брата, другой адбіваючыся ад камарэчы, ляжала каля вогнішча, а Васіль яшчэ сядзеў, праз меру ўважліва пазіраў на агонь. Было вельмі радасна ад таго, што яна сказала пра кпіны свае і пра яго вочы. І ўжо як і не было злосці на яе. Была толькі радасць і турбота, якая мяшалася з гэтай радасцю і з якой невядома што было рабіць. Усё-такі класціся тут, каля Ганны, хоць яна і прасіла, было не проста, няёмка.

— Дзядзечко, а вы чаго седзіце? — не ўтрываў нарэшце Хведзька.

— А ты ляж, паспрабуй… Заснеш, можа… — параіла Ганна.

Васіль стаў ладаваць світу на другі бок вогнішча, але Хведзька — вось жа зараза! — папрасіў:

Васіль, каб не падумалі чаго-небудзь непатрэбнага — што ён баіцца Ганны, напрыклад, — перанёс світу бліжэй.

Доўга не спалася Васілю ў гэту ноч, такую звычайную і незвычайную. Укрыўшыся з галавою ад камароў, ён толькі прыкідваўся, што спіць, але сон не ішоў да яго. Расплюшчваючы вочы, бачыў Васіль з-пад світы, як ападаў, гас агонь, як сівелі вугольчыкі, бачыў у парадзелай цемры воз і каня непадалёк, які час ад часу пырхаў, бачыў, як пануе далей белым возерам туман. І ўсё, што ён бачыў, было дзіўна сагрэта Ганнінай блізкасцю, яе стомленым дыханнем, якое ён слухаў, нечым цёплым, невыказным, незразумелым, што паявілася ў гэты вечар, што бянтэжыла яго і ад чаго аж млелі перапоўненыя радасным чаканнем грудзі.

Але змора нарэшце ўзяла сваё.

Абудзіўшыся ўранку ад штуршка, Васіль убачыў над сабою Яўхіма Карча, які, мусіць, вяртаўся з начной уцехі.

— А хітра прыладзіўся, Дзятлік! — падміргнуў Яўхім. — Такі нібы варона, а як да дзеўкі — не промах!

Васіль спасцярожліва азірнуўся на Ганну — яна ўжо не спала, усё чула, — і губы яго задрыжалі ад гневу.

Яўхім дабрадушна ўсміхнуўся.

— Не бойся, не адаб’ю. Такога цвету — па ўсяму свету!

— Чаго не ясі, таго ў рот не нясі! Шчасце якое! Патрэбен ты мне, як хата сабаку!

— Патрэбен не патрэбен, а, мабуць, не адмовіла б!

Яна сказала гэта з такой абразлівай насмешкай, што Яўхім адразу не знайшоў, што і сказаць. Не зважаючы на яго, Ганна папрасіла Васіля ласкава:

— Я хутка паснедаць чаго зраблю. Прыходзь. Добра?

Яўхім плюнуў, павёў плячом і ляніва пацягнуўся да свайго табара.

Усё лета перад хатай Чарнушкаў ціха грэлася на сонцы маладзенькая, з тонкім, як дубец, камлём рабіна. Ніхто ў Куранях, бадай, не заўважыў, калі і хто пасадзіў яе, не бачылі як трэба яе і тады, калі яна красавіцкай раніцай апранулася ў лёгкае празрыста-зялёнае плацце з кволых, рэзных лісточкаў. Дні за днямі цікаўна, але нясмела глядзела яна на вуліцу, на ўсіх, хто праходзіў міма, — сціплая, непрыкметная, за нязграбным плотам, блізка ад вялікіх дрэў. Ніхто не даваў ёй ніякай увагі, мылі яе, песцілі толькі цёплыя дажджы ды любілі шумець маладым лісцем вятры. Людзі ж яе як бы не заўважалі, спачатку таму, што проста не прыкмецілі, а потым таму, што непрыкметна прывыклі.

І неспадзявана адбылося незвычайнае: ціхая, нявідная, у жнівеньскім росквіце рабіна заружавела, зазырчэла яркім, кідкім хараством, гарачым полымем агністых гронак. І не адны вочы, не абыякавыя, не ачарсцвелыя ў жыццёвых пакутах да хараства, глядзелі здзіўлена, зачаравана: «Глядзі ты. »

Як тая рабіна, цвіла ў гэтае лета Ганна. Яшчэ, здаецца, учора была гарэза, падлетак, а вось ужо, глядзіце — у самай добрай пары дзяўчына, у самай красе сваёй! Калі толькі вырасла!

Глядзелі на Ганну, разважалі і — за малым выключэннем прыдзір з жанок — згаджаліся: выспела, нявеста, нічога не скажаш! Часам пры гэтых гаворках — асабліва жанкі — успаміналі Ганніну маці-нябожчыцу, казалі, што дачка ва ўсім выйшла ў матку. З аблічча — дык як вылітая: і невялікая ростам, і не гладкая — худая, можна сказаць, і плечы, як у маткі, вузкія, і рукі тонкія. І косы чорныя, густыя, аж блішчаць, бы намочаныя, і смуглявасць на твары такая ж, і шчочкі таксама ж выпінаюцца.

Источник