Водгук на верш Максима Багдановича плакала лета, зямлю пакидаючы
Многя мае аднакласнк зялся ацэньваць вершы Песняру, Санет. Гэтыя вершы хораша апсаны падручнку. Мне ж не хочацца патарацца, прычым не лепшым варыянце. Таму спынюся на тым, як я разумею менавта гэты верш паэта.
Многае творы (без рознцы у вялкм ц малым) пачынаецца з агульнага настрою, ва ладзе якога аказваецца мастак, сумнага, трывожнага, трагчнага, сатырычнага, ранчнага, велчна-рачыстага, герачнага г. д. Разнавднасць настрою плывае на пафас твора вызначае яго адпаведным чынам. Кал чытаю гэты верш Багдановча, адчуваю, што лрычны герой маркоццца, што яму сумна назраць, як узрастаюць знкаюць ад восеньскх халадо кветк. Сумны настрой выклка да жыцця метафарызацыю, адухаленне лета, якое вопила, пакдаючы слязнк на пол. Паэт далей разгортвае метафару пша, што слёзы лета вырастаюць у развтальныя (эптэт бледныя здесь вельм да месца) восеньскя кветк.
Першая частка твора складаецца з шасц радко яляе сабой разгорнутую метафару, што мы адзначыл вышэй. Гэтая частка твора сумная, але сум паэта не надрыны, не балючы, стрыманы. Яму шкада адыходзячага лета, турбуе змена надворя, летнх фарба на восеньскя. Другая ж частка чатыры апошня радк. У х, бадай, заключаны( сканцэнтраваны, скандэнсаваны сум, як знмаецца да зроню болю, трымлваецца фласофска значны вывад. Пакольк гэтыя радк найбольш значныя плане дэйным (помнм: дэя — гэта тое, што вынкае з раскрыцця той ц ншай тэмы), прывядзём х цалкам:
Кветк асення, родныя, бледныя!
Вырасл вы, каб ураз жа згнуць.
Можа, таму-то душа надарваная
Гэтак любона вянок з вас сплятае.
Як вывад з гэтай канцок? Хтосьц скажа: Атар заклкае пашкадаваць бледныя восеньскя кветк адчуць х ахвярнасць. I ён, як мне думаецца, будзе не далёк ад сцны. Аднак сцна здесь глыбейшая: паэт не тольк не стольк шкадуе хуткацечнае жыццё кветак, але першую чаргу спачувае сабе маркотнаму, паныламу, прадчуваючаму свой канец. Канцока твора вдавочна атабяграфчная, асабсвора.
Маркотнаму настрою адпавядаюць вобразы слона-выяленчыя сродк: вобразы лета, восен, кветак, слёз. душы; яны дремавтыя метафарам (лета рыдала, душа з кветак сплятае вянок), эптэтам (слязнк ллся цха, кветк бледныя, душа надарваная), што маюць трагчнае адценне. 3 агульнага сумнага вянка выломлваецца характарыстыка восен, названай прыгожай яснай. Ц не перадалася нашаму паэт пушкнская традыцыя? Якраз перадалася, што пацверджана эпграфам з твора класка рускай лтаратуры: Цветочки заключительные милей // Великолепных первенцев полей. Так хочацца сказаць пасля гэтых радко: у абодвух паэта смутак светлы (опечаль. ясна). Прада, у нашага з больш выразным крапкам трагедыйнага адчування. I яшчэ: наш паэт больш фласафчны. Яго паэзя ( дадзеным канкрэтным выпадку) не такая жыццярадасная, як пушкнская.
Кал гаварыць пра жанр твора, дык, адназначна, гэта элегя смутку жалю. А бываюць яшчэ элег бяды, элег расчаравання, элег безвыходнай туг. х можна лёгка знайсц спадчыне Багдановча.
Што да вершавання. Белы (безрыфменны)верш. Памерчатырохстопны дактыль. Своеасаблвасць рытмка-нтанацыйнаму малюнку надае чаргаванне дактылчнай жаночай клазул, што прыводзць да плагола ц больш рэзкага абрыву фраз.
Вдаць, не спецыяльна (ординарна так як бы сё само сабою здарылася) паэт пазбягае грымотнага гуку р: усяго х сем на весь верш. А шасц з дзесяц першых р гучыць тольк тры разы. Затое млагучны, спачувальны кнеткам гук л у першых чатырох радках патараецца адзнаццаць разо. I гучаць гэтыя радк млагучна, мякка. Выяляе сябе двойчы гэты ж гук у апошнм радку, як гучыць заключным акордам любв да кветак, лёс якх так нагадвае лёс самога паэта.
Источник
Разважанні пра верш «Плакала лета, зямлю пакідаючы. »
Многія мае аднакласнікі ўзяліся ацэньваць вершы «Песняру», «Санет». Гэтыя вершы хораша апісаны ў падручніку. Мне ж не хочацца паўтарацца, прычым не ў лепшым варыянце. Таму спынюся на тым, як я разумею менавіта гэты верш паэта.
Многае ў творы (без розніцы — у вялікім ці ў малым) пачынаецца з агульнага настрою, ва ўладзе якога аказваецца мастак, — сумнага, трывожнага, трагічнага, сатырычнага, іранічнага, велічна-ўрачыстага, гераічнага і г. д. Разнавіднасць настрою ўплывае на пафас твора і вызначае яго адпаведным чынам. Калі чытаю гэты верш Багдановіча, адчуваю, што лірычны герой маркоціцца, што яму сумна назіраць, як узрастаюць і знікаюць ад восеньскіх халадоў кветкі. Сумны настрой выклікаў да жыцця метафарызацыю, адухаўленне лета, якое плакала, пакідаючы «слязінкі на полі». Паэт далей разгортвае метафару і піша, што слёзы лета вырастаюць у развітальныя (эпітэт бледныя тут вельмі да месца) восеньскія кветкі.
Першая частка твора складаецца з шасці радкоў і ўяўляе сабой разгорнутую метафару, што мы і адзначылі вышэй. Гэтая частка твора сумная, але сум паэта не надрыўны, не балючы, стрыманы. Яму шкада адыходзячага лета, турбуе змена надвор’я, летніх фарбаў на восеньскія. Другая ж частка — чатыры апошнія радкі. У іх, бадай, заключаны( сканцэнтраваны, скандэнсаваны сум, які ўзнімаецца да ўзроўню болю, і ўтрымліваецца філасофска значны вывад. Паколькі гэтыя радкі найбольш значныя ў плане ідэйным (помнім: ідэя — гэта тое, што вынікае з раскрыцця той ці іншай тэмы), прывядзём іх цалкам:
Кветкі асеннія, родныя, бледныя!
Выраслі вы, каб ураз жа і згінуць.
Можа, таму-то душа надарваная
Гэтак любоўна вянок з вас сплятае.
Які вывад з гэтай канцоўкі? Хтосьці скажа: «Аўтар заклікае пашкадаваць “бледныя восеньскія кветкі” і адчуць іх ахвярнасць». I ён, як мне думаецца, будзе не далёкі ад ісціны. Аднак ісціна тут глыбейшая: паэт не толькі і не столькі шкадуе хуткацечнае жыццё кветак, але ў першую чаргу спачувае сабе — маркотнаму, паныламу, прадчуваючаму і свой канец. Канцоўка твора відавочна аўтабіяграфічная, асабістая.
Маркотнаму настрою адпавядаюць вобразы і слоўна-выяўленчыя сродкі: вобразы лета, восені, кветак, слёз. душы; яны спавітыя метафарамі (лета плакала, душа з кветак сплятае вянок), эпітэтамі (слязінкі ліліся ціха, кветкі бледныя, душа надарваная), што маюць трагічнае адценне. 3 агульнага сумнага вянка выломліваецца характарыстыка восені, названай прыгожай і яснай. Ці не перадалася нашаму паэтўі пушкінская традыцыя? Якраз перадалася, што пацверджана эпіграфам з твора класіка рускай літаратуры: «Цветы последние милей // Роскошных первенцев полей». Так і хочацца сказаць пасля гэтых радкоў: у абодвух паэтаў «смутак светлы» («печаль. светла»). Праўда, у нашага — з больш выразнымі крапкамі трагедыйнага адчування. I яшчэ: наш паэт больш філасафічны. Яго паэзія (і ў дадзеным канкрэтным выпадку) не такая жыццярадасная, як пушкінская.
Калі гаварыць пра жанр твора, дык, адназначна, гэта элегія смутку
і жалю. А бываюць яшчэ і элегіі бяды, элегіі расчаравання, элегіі безвыходнай тугі. Іх можна лёгка знайсці ў спадчыне Багдановіча.
Што да вершавання. Белы (безрыфменны)верш. Памер—чатырохстопны дактыль. Своеасаблівасць рытміка-інтанацыйнаму малюнку надае чаргаванне дактылічнай і жаночай клаўзул, што прыводзіць да плаўнага ці больш рэзкага абрыву фраз.
Відаць, не спецыяльна (проста так як бы ўсё само сабою здарылася) паэт пазбягае грымотнага гуку р: усяго іх сем на ўвесь верш. А ў шасці з дзесяці першых р гучыць толькі тры разы. Затое мілагучны, «спачувальны» кнеткам гук л у першых чатырох радках паўтараецца адзінаццаць разоў. I гучаць гэтыя радкі мілагучна, «мякка». Выяўляе сябе двойчы гэты ж гук у апошнім радку, які гучыць заключным акордам любві да кветак, лёс якіх так нагадвае лёс самога паэта.
«Twidler» — онлайн библиотека сочинений, кратких содержаний и биографий. Проект создан для помощи студентам, ученикам и учителям — для тех кто хочет учиться!
Источник
Водгук на верш Максима Багдановича « плакала лета, зямлю пакидаючы»
Многія мае аднакласнікі ўзяліся ацэньваць вершы «Песняру», «Санет». Гэтыя вершы хораша апісаны ў падручніку. Мне ж не хочацца паўтарацца, прычым не ў лепшым варыянце. Таму спынюся на тым, як я разумею менавіта гэты верш паэта. Многае ў творы (без розніцы — у вялікім ці ў малым) пачынаецца з агульнага настрою, ва ўладзе якога аказваецца мастак, — сумнага, трывожнага, трагічнага, сатырычнага, іранічнага, велічна-ўрачыстага, гераічнага і г. д. Разнавіднасць настрою ўплывае на пафас твора і вызначае яго адпаведным чынам. Калі чытаю гэты верш Багдановіча, адчуваю, што лірычны герой маркоціцца, што яму сумна назіраць, як узрастаюць і знікаюць ад восеньскіх халадоў кветкі. Сумны настрой выклікаў да жыцця метафарызацыю, адухаўленне лета, якое плакала, пакідаючы «слязінкі на полі». Паэт далей разгортвае метафару і піша, што слёзы лета вырастаюць у развітальныя (эпітэт бледныя тут вельмі да месца) восеньскія кветкі. Першая частка твора складаецца з шасці радкоў і ўяўляе сабой разгорнутую метафару, што мы і адзначылі вышэй. Гэтая частка твора сумная, але сум паэта не надрыўны, не балючы, стрыманы. Яму шкада адыходзячага лета, турбуе змена надвор’я, летніх фарбаў на восеньскія. Другая ж частка — чатыры апошнія радкі. У іх, бадай, заключаны( сканцэнтраваны, скандэнсаваны сум, які ўзнімаецца да ўзроўню болю, і ўтрымліваецца філасофска значны вывад. Паколькі гэтыя радкі найбольш значныя ў плане ідэйным (помнім: ідэя — гэта тое, што вынікае з раскрыцця той ці іншай тэмы), прывядзём іх цалкам: Кветкі асеннія, родныя, бледныя! Выраслі вы, каб ураз жа і згінуць. Можа, таму-то душа надарваная Гэтак любоўна вянок з вас сплятае. Які вывад з гэтай канцоўкі? Хтосьці скажа: «Аўтар заклікае пашкадаваць “бледныя восеньскія кветкі” і адчуць іх ахвярнасць». I ён, як мне думаецца, будзе не далёкі ад ісціны. Аднак ісціна тут глыбейшая: паэт не толькі і не столькі шкадуе хуткацечнае жыццё кветак, але ў першую чаргу спачувае сабе — маркотнаму, паныламу, прадчуваючаму і свой канец. Канцоўка твора відавочна аўтабіяграфічная, асабістая. Маркотнаму настрою адпавядаюць вобразы і слоўна-выяўленчыя сродкі: вобразы лета, восені, кветак, слёз. душы; яны спавітыя метафарамі (лета плакала, душа з кветак сплятае вянок), эпітэтамі (слязінкі ліліся ціха, кветкі бледныя, душа надарваная), што маюць трагічнае адценне. 3 агульнага сумнага вянка выломліваецца характарыстыка восені, названай прыгожай і яснай. Ці не перадалася нашаму паэтўі пушкінская традыцыя? Якраз перадалася, што пацверджана эпіграфам з твора класіка рускай літаратуры: «Цветы последние милей // Роскошных первенцев полей». Так і хочацца сказаць пасля гэтых радкоў: у абодвух паэтаў «смутак светлы» («печаль. светла»). Праўда, у нашага — з больш выразнымі крапкамі трагедыйнага адчування. I яшчэ: наш паэт больш філасафічны. Яго паэзія (і ў дадзеным канкрэтным выпадку) не такая жыццярадасная, як пушкінская. Калі гаварыць пра жанр твора, дык, адназначна, гэта элегія смутку і жалю. А бываюць яшчэ і элегіі бяды, элегіі расчаравання, элегіі безвыходнай тугі. Іх можна лёгка знайсці ў спадчыне Багдановіча. Што да вершавання. Белы (безрыфменны)верш. Памер—чатырохстопны дактыль. Своеасаблівасць рытміка-інтанацыйнаму малюнку надае чаргаванне дактылічнай і жаночай клаўзул, што прыводзіць да плаўнага ці больш рэзкага абрыву фраз. Відаць, не спецыяльна (проста так як бы ўсё само сабою здарылася) паэт пазбягае грымотнага гуку р: усяго іх сем на ўвесь верш. А ў шасці з дзесяці першых р гучыць толькі тры разы. Затое мілагучны, «спачувальны» кнеткам гук л у першых чатырох радках паўтараецца адзінаццаць разоў. I гучаць гэтыя радкі мілагучна, «мякка». Выяўляе сябе двойчы гэты ж гук у апошнім радку, які гучыць заключным акордам любві да кветак, лёс якіх так нагадвае лёс самога паэта.
Источник